اپیدمی تنهایی؛ چطور با وجود ۱۰۰۰ تا فالوور، هنوز دلمان میگیرد؟
تا به حال شده وسط یک مهمانی شلوغ باشید، یا در حالی که دارید استوریهای رنگارنگ بقیه را چک میکنید، یکهو ته دلتان خالی شود؟ همان حسی که انگار هیچکس واقعاً شما را نمیبیند؟
اسم این حس را گذاشتهاند «اپیدمی تنهایی». عجیب است، نه؟ در دورانی زندگی میکنیم که با یک لمس روی صفحه گوشی میتوانیم با آن سر دنیا صحبت کنیم، اما آمارها میگویند تنهاترین نسل تاریخ هستیم. بیایید با هم روراست باشیم و ببینیم گیرِ کار کجاست.
۱. ویترینهای براق، واقعیتهای خاکستری
مشکل از جایی شروع میشود که ما «تنهایی» خودمان را با «ویترین» دیگران مقایسه میکنیم. ما در اینستاگرام فقط لحظات اوج زندگی بقیه را میبینیم: سفر، کافه، خنده و موفقیت. اما کسی از لحظاتی که با پیژامه نشسته و غصه میخورد استوری نمیگذارد!
نتیجه؟ فکر میکنیم فقط ما هستیم که زندگیمان معمولی یا گاهی تلخ است.
۲. توهمِ ارتباط (لایک جای بغل را نمیگیرد!)
ما فکر میکنیم وقتی استوری کسی را لایک میکنیم یا برایش کامنت «قلب» میگذاریم، با او در ارتباطیم. اما حقیقت این است که مغز ما هوشمندتر از این حرفهاست. مغز انسان برای ارتباط فیزیکی، شنیدن طنین صدا و دیدن نگاهِ طرف مقابل طراحی شده است.
یک لایک شاید ۲ ثانیه به شما حس خوب بدهد، اما جای یک پیادهروی نیمساعته با یک دوست واقعی را نمیگیرد.
۳. ترس از قضاوت شدن (نقابهای دیجیتالی)
چرا با وجود این همه آدم دورمان، باز هم احساس تنهایی میکنیم؟ چون میترسیم «خودِ واقعیمان» باشیم. در فضای مجازی همه سعی میکنند بینقص به نظر برسند. وقتی جرأت نکنیم ضعفها، ترسها و خستگیهایمان را بگوییم، رابطهها سطحی میمانند. و رابطهی سطحی، هر چقدر هم زیاد باشد، روح ما را سیر نمیکند.
حالا چطور از این وضعیت خلاص شویم؟
قرار نیست گوشی را دور بیندازیم و به غار پناه ببریم! فقط کافی است چند تا کار کوچک انجام دهیم:
دیجیتال دتاکس (سمزدایی): روزی یک ساعت گوشی را در اتاق دیگری بگذارید و فقط با خودتان یا خانواده خلوت کنید.
کیفیت به جای کمیت: به جای داشتن ۵۰۰ تا «دوستِ مجازی»، سعی کنید ۲ تا «رفیقِ واقعی» داشته باشید که بتوانید ساعت ۳ صبح به آنها زنگ بزنید.
قرارِ حضوری بگذارید: به جای چت کردن، بگویید: «فردا بیا بریم یه چایی بخوریم.» جادوی نگاه و صدا معجزه میکند.
آسیبپذیر باشید: گاهی به یک دوست صمیمی بگویید: «امروز حالم زیاد خوب نیست، میخوام حرف بزنیم.» این جملات است که پیوندهای واقعی میسازد.
حرف آخر:)
تنهایی به این معنی نیست که کسی دورتان نیست؛ تنهایی یعنی کسی نیست که شما را همانطور که هستید، بفهمد. پس بیایید کمی از دنیای پیکسلها فاصله بگیریم و به دنیای آدمهای واقعی برگردیم.
---------------------------------